Het doel

Het eerste weekend in Tamale voornamelijk gebruikt om met de andere vrijwilligers en Annemiek af te spreken. Zo konden we de eerste indrukken van het gastgezin en de nieuwe woonomgeving met elkaar delen. En dat is op sommige momenten echt nodig. Je ziet hier zoveel dingen die je thuis nooit zal zien en je maakt hier dingen mee die je thuis niet mee zal maken. Zo ook de taxirit naar huis toe.. Eindelijk een taxi gevonden die weet waar ik woon, dacht ik. Maar onderweg moest de taxidriver het toch verdacht veel navragen waar het ook al weer was. Door het regenseizoen zijn de wegen hier niet al te best en dat heb ik gemerkt. Ik heb ruim een uur vastgezeten in the middle of nowhere.

Na een onrustig nachtje werd ik weer vroeg wakker. Toch wel een beetje zenuwachtig voor de eerste echte werkdag in het weeshuis. In Nederland had ik al wel gehoord dat het er armoedig is, maar als je dit zelf echt meemaakt komt het pas echt bij je binnen. Vandaag heb ik samen met de kinderen spelletjes in het zand en steentjes gedaan. Je kan je niet voorstellen dat je gewoon echt niets hebt om mee te spelen. Maar het kan echt en deze kinderen lachen ook. Vandaag mocht ik het nog rustig aan doen, want vanaf morgen zou het erg druk worden.

Druk? Euhm ja, zo zou ik het niet echt kunnen noemen. Vandaag ging de school weer open, althans dat dacht ik. De kinderen waren in schooluniform naar school gekomen en hebben de school schoongemaakt zodat ze fris het nieuwe schooljaar kunnen starten. We gingen emmers water halen in de plassen op de weg. Wauw, wat een respect heb ik voor die kleine meisjes die met meer dan 30 liter water op hun hoofd lopen. Mij lukte een halve emmer niet eens. De klassen werden geveegd met stokken en gedwijld met bladeren. Nadat de klaslokalen 'schoon' waren konden de schoolbanken erin worden gezet. We waren net op tijd, want er kwam weer een lekkere bui voorbij met onweer. Gelukkig was het een uur later weer droog en kon ik naar huis fietsen. Maar dat fietsen werd al snel lopen, want de weg van het gastgezin naar het weeshuis toe is erg slecht. Zo moet ik elke dag twee keer door een grote plas lopen die tot aan mijn knieen diep is. Op de dinsdagavond eten we met alle vrijwilligers van de organisatie in de Kidz Active lodge. Er wordt dan voor ons gekookt, vaak wat westers. Zo hadden we vandaag lekker frietjes met kip, sla en gebakken platina.

Vandaag zou dan de eerste echte schooldag zijn van de kinderen. Maar de eerste week na de vakantie doen ze het vaak nog rustig aan. Zo kwam de leraar twee en half uur later, omdat zijn motor kapot was. En daarom was hij gisteren ook niet gekomen. Ik heb vandaag ik de klas gezeten van de jongste kinderen. Ze hebben het alfabet in het Engels opgelezen. Het valt me op dat het niveau heel erg verschilt bij de kinderen die in een klas zitten. Sommige doen heel goed mee, maar voor de andere is dit nog echt te moeilijk. Zo was het meisje wat naast mij zat al snel in slaap gevallen, hangend op mijn schoot. Ook valt mij op dat de kinderen elkaar vaak en hard slaan, maar ze lachen erbij. Dit vind ik soms wel erg moeilijk om aan te zien. Ook als er een kindje aan het huilen is, loop ik erheen om hem of haar een knuffel te geven en te troosten, maar dan wordt ik raar aangekeken. Ook willen alle kinderen alles van mij hebben. Want de blanken zijn toch immers rijk!? Ik probeer ze duidelijk te maken dat dat niet zo is en dat ik voor mijn spullen zelf hard moet werken. Maar ze kunnen ook erg vrolijk zijn. Zo dansen ze veel en heb ik niet heel de tijd aan elke hand een kind lopen, maar aan elke vinger. En roepen ze de hele dag door; Salaminga, hello! Als je dan 'hello' terug roept en zwaait kan hun dag niet meer kapot. En als ze door jou een lach op hun gezicht krijgen, krijg je die vanzelf ook.

Aangezien de kinderen van het weeshuis 's ochtends school hebben, heb ik deze ochtend geholpen met kleren wassen en koken. En dan bedoel ik niet de kleren in een wasmachine gooien en op het startknopje drukken. Ik heb mijn eerste handwas in Afrika gedaan. En het is goed gegaan. De kleding is schoon geworden en ik heb spierpijn. Daarna even bij de school gekeken om daarna te gaan helpen met koken. Tijdens het schoonmaken van de jam kwamen een heleboel dieren schooien (kippen, geiten en honden). Op een gegeven moment was 'mijn collega' het zo beu dat ze het grote mes er maar op gooide. Daarna mocht ik naar huis, want er zou een regenbui komen. En dat heb ik gemerkt. Ik zit nu al een hele tijd te wachten tot dat ik naar de stad kan. Maar door de harde regen en onweersbui kan dit nog wel even duren. Jammer, want ik heb met iemand afgesproken. Vanavond gaan we met de vrijwillers samen koken.

Al met al moet ik nog wel erg wennen aan het leventje hier. Mijn moeder en broertje hier zijn erg lief en doen echt alles voor me. En ik denk dat het weeshuis ook helemaal goed gaat komen, zeker met al die lieve kindjes. Maar vind het wel jammer dat ik ver buiten de stad zit, ver van de andere vrijwilligers af. Zo moet ik alles met de taxi doen als ik naar de stad, office of lodge wil. En de taxi's hier zijn niet al te fijn zoals je in het begin kon lezen. Zo zat ik van de week ook nog in een taxi die gestart werd door de draadjes tegen elkaar aan te houden, niet harder dan 30 km per uur kon rijden en bij elke drempel uit elkaar kon vallen. Maar door deze ervaringen heb ik weer mooie verhalen om te vertellen.

Nawoeni lapsana!