Bucketlist

Na een lang vrij weekend vol leuke dingen begon er weer een nieuwe werkweek. 's Ochtends vroeg op de fiets naar het weeshuis toe om daar de 'moeders' te helpen met het huishouden. Nadat de kinderen allemaal naar school toe waren zijn we begonnen met het vegen van de buitenvloer. De 'vader' van het weeshuis heeft een eigen hutje in het weeshuis waar hij woont. Hij heeft, wat ik ervan begreep, twee eigen kinderen en de moeder van zijn dochtertje in dit weeshuis wonen. Zijn dochtertje is nu een jaar en twee maanden en zij hielp mij goed mee met vegen. Met de moeder ben ik later die ochtend het eten gaan klaarmaken. Dit gebeurt op de echte Afrikaanse manier. Pannetje op het vuur of op de kolen, de groenten en kruiden maak je fijn in een speciale pot waarin je hard kan stampen met een speciale stok. Het kost wat energie, maar dan heb je ook wat. En na ruim twee uur kunnen de kinderen dan ook komen eten. Een pannetje voor vier, vijf, zes kinderen. Iedereen met hun handjes erin en de handen aflikken. Ik vind het knap dat deze kinderen hierdoor niet ziek worden. Elke keer als zij eten hebben, krijg ik een gedeelte van hun. Erg lief, maar dat gaat mijn Nederlandse maag niet trekken. Na een dag vol in de zon hebben gewerkt, was het 's avonds weer tijd voor een westerse maaltijd in de logde en tevens het afscheid van mijn reismaatje Renate. Na een heerlijke pizza en een avond vol gezelligheid, kwam daar het moment van afscheid nemen. We kregen allemaal nog iets kleins van Renate wat we hier nog konden gebruiken. Zo kreeg ik tijdschriften en een zaklamp met de hoop dat ik niet zou verdwalen. Het is toch best raar, dat de eerste van onze groep nu alweer terug naar Nederland gaat. En zeker omdat ik deze reis samen met Renate ben begonnen. We kennen elkaar via de organisatie, maar het voelde alsof we elkaar al veel langer kende. Bedankt voor alles, Renate!

Woensdagochtend kon ik lekker uitslapen, want ik had afgesproken om pas tegen de middag te gaan werken. Dit omdat de kinderen van het weeshuis elke ochtend van half 9 tot 12u op school zitten. Eerst vonden ze dit niet goed en wilde ze dat ik les ging geven. Maar na dat ik in mijn beste engels had uitgelegd dat ik in Nederland verpleegkundige ben en naar Ghana ben gekomen voor het weeshuis en de kinderen vonden ze dit toch goed. Nu heb ik afgesproken dat ik een paar dagen in de week 's ochtends kom werken om de 'moeders' mee te helpen met het huishouden en een paar dagen 's middags kom om met de kinderen te spelen. Toen ik rond 12u aankwam bij het weeshuis werd ik eerst raar aangekeken. Waar kwam ik toch zo laat nog vandaan? Ik weer alles uitgelegd, maar de 'moeders' kunnen niet zo goed Engels dus ze begrepen mij niet goed. Na de school heeft een van de leraren het vertaald naar het Dagbani (de taal die ze in Tamale spreken). Nu begrepen ze toch wel waarom ik niet altijd kan helpen in het huishouden. Vandaag dus lekker gespeeld met de kinderen en wat is het toch fijn om een kind te zien lachen. Deze dag heb ik voor het eerst iets uit de donatiekoffer meegenomen, balonnen. Dit vonden ze erg leuk!

Nadat de wekker weer vroeg afging begon mijn werkdag weer bij het weeshuis. De dagen dat ik in de ochtend aan het werk ben zijn over het algemeen wel een beetje hetzelfde. Rond een uurtje of 11 werd ik geroepen door de 'vader' van het weeshuis. We hebben een tijdje gesproken over mijn taken hier en dat hij en de leraren erg blij met mij zijn. Ze vinden dat ik hard werk, voor Afrikaanse begrippen denk ik dan. Ook hebben we een tijd gesproken over de verschillen met Afrika en Nederland. Waarom denken alle Ghanezen dat wij blanken veel geld hebben. Wij werken er ook hard voor. En we hebben voor hier misschien wel veel geld, maar niet voor de Nederlandse begrippen. 's Avonds weer een hapje gegeten met de andere vrijwilligers bij the office. Elke dinsdag en donderdagavond wordt ik thuis afgezet met de motor, erg goed geregeld dus. Dit doen ze omdat ik buiten de stad woon en dit te gevaarlijk is om alleen met de taxi te doen.

Jaa het is weer tijd om het land te zien! Maar eerst kreeg ik in de ochtend een berichtje of ik met een andere vrijwilliger mee wilde naar het ziekenhuis voor een bloedtest. Ze voelde zich doodziek en dat was te zien aan de uitslag: malaria. Na een hoop pillen voelde ze zich dinsdag weer een heel stuk beter! Maar eerst nog even terug naar het weekend. Vrijdag zijn we rond 13u met een busje vol vrijwilligers, de taxidriver en een van de begeleiders, Bash, vertrokken richting Nkwanta. Het eerste stuk ging goed, maar al snel gingen we off road. Wat betekend dat de weg erg slecht is, van dat rode grind/klei/zand met enorm veel gaten. Na een hoop gehobbel hoorde we een raar geluid, klapband nummer 1. Gelukkig was het nog licht en hadden we een reserve band bij ons. Dus al snel konden we verder rijden. Op een gegeven moment was het pikkedonker en stopte we in the middle of no where. Waarom? Klapband nummer 2. Maar deze keer hadden we geen reserveband meer en was het zo donker dat er ook haast niemand meer voorbij kwam. Band oppompen en proberen verder te rijden tot een hostel.

De volgende ochtend, nadat we de banden hadden laten maken, zijn we verder gereden naar de Wli waterfalls. Eerst een stuk door de jungle gelopen en al snel hoorde we het gekletter van het water. Wauw wauw wauw, wat was dit mooi! Een hoge waterval met de perfecte zon zodat er een regenboog was. Dit was zo'n mooi moment dat iedereen er even stil van werd. Na de nodige foto's hebben we onze bikini's aangetrokken en zijn we richting de waterval gelopen. Een sterkte stroming en een hoe dichter we bij de waterval kwamen, hoe pijnlijker het werd op je rug. Daarna zijn we doorgereden naar Hohoe waar we sliepen in hotel Geduld. Na het avondeten en een drankje zijn Annemiek, Lianne, Daan en ik nog even 'de stad' ingegaan en hebben we een drankje gedaan bij Obama Garden. Dit was super leuk om mee te maken. De Ghanezen kunnen net zo goed dansen als de Surinamers en we hebben dansles gekregen van een Ghanese dame. Deze avond smaakt naar meer stapavondjes in Ghana!

Zondag zijn we weer door gereden naar de hoogste berg van Ghana, de Mount AFadjato. Deze 885 meter hoge berg gingen wij beklimmen. Via het looppad, wat je eigenlijk geen looppad kan noemen, zijn we naar boven geklommen. Pf wat was dit heftig zeg! Ik heb nog nooit zoveel gezweet, maar dit was het allemaal waard. We zagen de dikke laag met bladeren steeds dunner worden, wat betekende dat het eind in zicht was. En wauw, wat was dit uitzicht mooi. Weer even zo'n momentje gehad voor jezelf, waar je de mooiste foto's in je hoofd maakt. Na dit geluksmomentje zijn we door gegaan naar Tafi Atome Monkey Sanctuary. Hier hebben we de Mona Monkey verwent met bananen. Deze kwamen ze dan ook op ons op eten. Na een toch wel pittige dag, zijn we op tijd gaan slapen.

De laatste dag van onze trip zou in het teken staan van terug rijden. Maar we maakte eerst nog een stop bij de Akosombo Dam. Hier staat de elektriciteitscentrale die ervoor zorgt dat 60% van Ghana elektriciteit heeft. Een lang verhaal in het Engels wat me niet zo interesseert, maar het uitzicht was wel weer erg mooi over het Lake Volta. Nu begon dan echt de reis van oost naar noord Ghana. Onderweg weer een bandenwissel gehad, omdat door het warme weer de banden te warm worden en deze dan optijd gewisseld moeten worden. 's Avonds toen we bij Techiman aankwamen moesten we wachten op de politie escort. Het stuk naar Kintampo is erg gevaarlijk. Hier wonen geen mensen en er zijn overvallen en moorden gepleegd in dit gedeelte. Daarom rijden ze na een bepaald tijdstip onder politiebegeleiding door naar Kintampo. Je mag tegen betaling ook alleen verder rijden, maar dan wel op eigen risico. Na dit alles kwamen we rond 2u 's nachts aan in Tamale. We waren weer thuis na een erg geslaagd weekend waarin we veel dingen hebben gedaan die we van onze bucketlist kunnen afstrepen.

Veel liefs!