Het duurt lang

Mijn vorige verslag geëindigd met 'als het goed is krijgen we morgen de verklaring'. Helaas hebben we die nog steeds niet..

Maandag was iedereen vrij ivm het Sallah feest. Met de meeste vrijwilligers zijn we gaan lunchen bij de Swad. Iedereen was erg benieuwd naar alles wat er was gebeurt en hoe het nu met ons ging. Het was fijn om iedereen weer even te zien. Deze middag zijn wij ook gebeld door de organisatie in Nederland. Ook zij wilde graag weten hoe het met ons ging en of we nog speciale wensen hadden na deze gebeurtenis. 's Avonds ben ik bij Lianne blijven slapen. Dit voelde voor ons beide beter aan.

De dagen hierna stonden vooral in het teken van de politie. We zijn bijna dagelijks bij het politiebureau langs geweest. Na een heleboel keren ons verhaal te hebben verteld, de wonden laten zien, aangehoord dat het niet slim was om daar te zijn op dat tijdstip, ten huwelijk zijn gevraagd, wel tien keer hebben aangegeven dat ik geen telefoonnummer heb aangezien die gejat is, een hele boel kamers te hebben gezien, heel veel frustraties en heel veel geduld hebben, hebben we tot op de dag van vandaag nog steeds geen verklaring gekregen. Het is echt heel frustrerend dat alles zo lang duurt. Ook al is dit Afrika, moet dit zo lang duren?

Op dinsdag ben ik weer terug gegaan naar mijn gastgezin. Ze waren erg lief voor me. Maar de nachten waren niet heel fijn. Ik viel erg moeilijk in slaap en werd erg vaak wakker. Elk geluidje hoorde ik wel. Donderdag heb ik dit overlegd met de begeleiders. En hebben we besloten dat ik het toch wel fijner vond om naar een gastgezin te gaan wat dichter bij de stad en het liefst bij een andere vrijwilliger. Lianne haar gastgezin had nog een kamer over en Lianne vond het zelf ook fijn om samen te zijn. Voor ik het wist stonden mijn spullen bij het nieuwe gastgezin.

Vanaf nu heet mijn moeder Hasana en heb ik vier broertjes van 14, 10, 7 en 1 jaar. Erg leuk! Ze hebben een groot huis met twee kamers voor de vrijwilligers en een badkamer met een douchekop. De eerste keer weer echt douchen, na een maand lang een bucket shower te hebben gehad. Wauw, wat was dat lekker zeg! De vader van het gezin is bijna nooit thuis. Hij heeft ergens anders nog een andere vrouw zitten. Ik vond mijn oude gastgezin in Fuo echt heel lief en leuk. Maar ik merk nu wel dat ik het heel fijn vind om niet alleen te zitten in het gastgezin en dichter bij de stad. Fuo ligt toch wel erg ver van de stad af.

Vanaf vrijdag ben ik ook weer naar het werk gegaan. Tegenwoordig haalt een leraar mij elke ochtend op met zijn scooter en wordt ik na het werk weer veilig in de stad of thuis afgezet. De kinderen kwamen op mij afgerend en iedereen vroeg hoe het met me ging. Iedereen vind het zo erg wat er is gebeurd. De komende weken ga ik mijn donaties geven en ga ik opzoek naar iets wat ik van het donatiegeld kan kopen.

Vrijdagmiddag zijn we ook nog langs Wooden gegaan, de plek waar alles is gebeurd. We hebben hier wat gegeten en de eigenaar is nog even langs geweest. Hij was blij ons weer te zien en dat het goed gaat met ons. Ik vond het wel een beetje naar om terug te zijn op de plek. Alles kwam weer even terug.

Al met al gaat het elke dag iets beter. De film speelt nog vaak af, maar dit heeft tijd nodig. Ik hoop dat we de verklaring snel krijgen, zodat we dat gedeelte kunnen afsluiten!

Mijn volgende verslag wordt een stuk positiever! :)

Liefs,