Afscheid nemen is niet mijn ding

De laatste week is ingegaan. Wat gaat het snel zeg!

Zo werd ik maandag weer op de motor opgehaald om naar het weeshuis te gaan. Mijn grote vriendin kwam gelijk op mij af, het meisje van een jaar oud. Ik moest haar aankleden, want als mama dat deed moest ze huilen. Het is zo mooi en leuk om te zien dat ze me eerst veel te eng vond en nu spelen we elke dag samen en lachen we erg veel. Geweldig!

Al snel kreeg ik een berichtje van Lianne dat ze zich nog steeds niet lekker voelde. Toch maar even een bloedtestje laten doen. En ja hoor, na een uur wachten kwam daar de uitslag: malaria. Door het regenseizoen zijn er meer muggen. Meer muggen betekend meer malaria. En dat is in onze groep goed te merken. In de tijd dat ik hier nu zit, zijn er elf malaria gevallen geweest. Gelukkig zijn ze er hier goed op ingespeeld en is iedereen na drie dagen pillen weer beter.

's Avonds was er een speciaal festival in de stad, Fire festival. Ze lopen dan door de stad met fakkels, vuurwerk, grote messen etc. We wilde eerst wel gaan, maar uiteindelijk zijn we niet meer geweest. Achteraf gezien vind ik dat niet heel erg. Het was er allemaal niet heel veilig. Zo is er een jongetje aangereden, wat later is overleden in het ziekenhuis en toen de bus uit Accra aankwam met twee nieuwe vrijwilligers erin voelde zij de angst.

De volgende dag was in onverwachts een dagje vrij. Door het festival van de avond ervoor was iedereen moe van de school. Geen school, geen docent, geen vervoer voor mij. Maar dat waren ze vergeten door te geven. Dan maar even de stad in en de oude markt op. 's Avonds mijn laatste westerse maaltijd op bij de lodge. Was weer erg lekker!

Met twee volle tassen ging ik weer naar het weeshuis toe. Ik had nog wat donaties gekregen van andere vrijwilligers en had zelf nog iets gekocht van het laatste donatiegeld. Nadat ik de donaties had gegeven van de andere moest ik even naar het 'kantoor' komen. Een lemen hutje met een kast en tafel die bijna uit elkaar valt. Daar kreeg ik erg veel complimenten over mijn werk in het weeshuis. Ook heb ik mijn certificaat mogen ontvangen. Ik kreeg zelfs nog een cadeautje van ze! Een traditioneel shirt, typisch Ghana. Daarna heb ik hun heel erg bedankt voor alles en mijn laatste cadeau gegeven. De vader vroeg altijd aan mij of ik overal foto's van kon maken, omdat zij geen camera hebben. En alle kinderen vinden het geweldig om foto's te maken. Vandaar dat ik van het laatste geld een camera heb gekocht. Ze waren hier super blij mee en hadden dit totaal niet verwacht. De vader had een lach van oor tot oor, geweldig!

Daarna ben ik met de kinderen gaan spelen en heb ik na de pauze oranje balonnen uitgedeeld. Iedereen begon te zingen voor me en liep naar me toe. Na heel veel knuffels was de school echt afgelopen. Ik heb iedereen bedankt en gedag gezegt. Toen ik op de motor zat om weg te rijden stonden alle kinderen van het weeshuis bij de ingang van het weeshuis mij uit te zwaaien. Zelfs het kleine meisje. Met een brok in mijn keel ben ik weggereden.

Ik heb me af laten zetten bij Tamale Central Hospital. Op de afdeling waar Lianne werkt (waar zwangere en pasgeborenen liggen) heb ik mijn donatie gegeven die ik van de huisarts heb gekregen. Ze waren hier erg blij mee. Ook had ik van mama's werk een paar rompertjes gekregen. Die heb ik aan een paar baby's gegeven. Vaak spreken de moeders geen Engels wat soms erg lastig kan zijn. Maar aan hun gezichtsuitdrukking kon ik zien dat ze er blij mee waren.

Al mijn donaties heb ik nu weggegeven. En bij alles heb ik een goed gevoel over de plek waar het terecht is gekomen. TNT express, Groenhuysen, huisartsenpraktijk Noviciaatlaan en jullie allemaal, super bedankt voor jullie bijdrage!

Woensdag was een drukke dag, want vandaag was ook Annemiek jarig. Zij dacht dat we met de vrijwilligers gingen lunchen bij de Swad. Maar nee, ze ging eerst een grote ronde lopen en een drankje doen met Pauline. Wij zijn stiekem naar binnen gegaan om samen met mama Ireen (gastmoeder Annemiek) alles klaar te zetten. Toen ze terug kwamen stonden er pannenkoeken op tafel en hingen er slingers. SURPRISE!!

De volgende dag ben ik gestart met mijn spullen pakken. Wat heb ik daar toch een hekel aan! Toch doorgezet en een scheiding gemaakt met wat ik hier achterlaat en wat er mee terug naar Nederland gaat. Normaal gesproken eten we donderdagavond met alle vrijwilligers in de office en koken we zelf. Deze keer hadden we besloten om met zijn allen te gaan uit eten. Met als reden: Robin haar verjaardag en mijn

laatste avond met alle vrijwilligers. We hebben erg veel en lekker gegeten. Bedankt voor de gezellige avond!

Vandaag ga ik verder met inpakken, gaan we nog een laatste keer lunchen en hebben we vanavond een pyjamaparty met onze broertjes als verrassing. Morgenochtend vlieg ik naar Accra toe, waar ik tot en met zondagavond blijf. Afscheid nemen is niet mijn ding!

Veel liefs xx