Aan al het mooie komt een eind

Na een paar leuke dagen in Lovina, kwam in Asrama het besef. Mijn laatste week in Asrama is ingegaan. Dit besef kwam als een harde klap. Ik wil nog helemaal niet mijn laatste week in gaan. Ik wil Bali nog helemaal niet verlaten.

Mijn laatste week begon met erg veel pijn. Waarschijnlijk verkeerd terecht gekomen op het water bij de Secret Waterfall waardoor mijn nek/schouderspier nu erg pijnlijk is. Bij Theo en Gert neem ik een warme douche met de hoop dat die spier weer wat vriendelijker wordt, maar helaas. Ik probeer hem wat rust te geven, maar ook dit gaat niet altijd even goed met veel kinderen om je heen. Gelukkig wordt de pijn wat minder na een aantal dagen.

De laatste week in Asrama heb ik vooral genoten van de momenten met de kinderen. Samen basketbal spelen, haren vlechten, stoepkrijten, muziek maken en ga zo nog maar even door. Langzaamaan verdeel ik ook mijn donaties vanuit Nederland. Overal op de wereld vinden ze bellenblaas geweldig, doet de voetbal het goed en vinden ze stoepkrijten erg leuk. De donaties worden in de kast opgeborgen met de hoop dat ze een lange tijd mee gaan. Ook geef ik een voetbal aan Theo en Gert, zodat de kinderen ook daar kunnen gaan voetballen.

Donderdagavond. Een avond die ik nog lang niet wil. Samen met nog drie andere vrijwilligers, die een week later vertrekken dan ik, is het vanavond onze Farewell-party. We krijgen een speech van de vader van het huis en twee kinderen, er wordt traditioneel gedanst, daarna houden wij zelf nog een kleine speech die wordt vertaald in het Indonesisch zodat ook de kleine kinderen het begrijpen. Van het huis krijgen we een sarong die gelijk wordt omgeknoopt. Natuurlijk moet er ook een groepsfoto worden gemaakt met de zelfontspanner op mijn camera. De kinderen vinden dit geweldig en er worden wel 100 foto’s gemaakt. Als iedereen op bed ligt, doen we met de vrijwilligers nog een drankje in de balé balé. Een mooie laatste avond.

Helaas konden Theo en Gert niet naar onze Farewell-party komen door een hele erge regenbui. De volgende ochtend ga ik nog even bij ze langs om afscheid van ze te nemen. Ik pak mijn backpack in en dan om 14:00 staat mijn taxi klaar. Met een brok in mijn keel neem ik afscheid van iedereen. De vader en moeder van het huis, de kinderen, de vrijwilligers, het huis en de omgeving. Ik ga het missen.

Mijn taxi rijdt gelukkig nog niet naar het vliegveld toe. Eerst ga ik nog een paar dagen genieten van luxe in Ubud. In Ubud ontmoet ik een andere vrijwilliger die al eerder uit Asrama is vertrokken. We slapen in een luxe hotel, maken een dagtrip richting het oosten van het eiland, verkennen Ubud, nemen een heerlijke massage, gaan uiteten en voeren apen in het Monkeyforest.

Maandagavond is het dan echt zover. De taxi scheurt door het drukke verkeer naar het vliegveld toe. Na alle controles verlaat ik Bali nu echt. Dag Bali, ik heb van je genoten!