Introductieweek
Blijf op de hoogte en volg Ayla
14 September 2014 | Ghana, Tamale
Na een erg lange busreis van 11 uur en een paar uur slaap begon dan eindelijk de introductieweek in Tamale. Samen met vijf andere vrijwilligers sliepen wij in de Kids Active lodge, waar we rond 10 uur werden opgehaald met de taxi. Bij de office van de organisatie zagen we de andere vrijwilligers en begon na het ontbijt het introductieverhaal. Een heel verhaal met alle belangrijke punten over de komende tijd in Ghana. Daarna zijn we met zijn allen richting de stad gelopen, de citytour van Bash. 's Avonds een heerlijke maaltijd op bij de lodge met een paar spelletjes als afsluiter.
Woensdag stond vooral in het teken van fietsen. We hebben allemaal een fiets gekregen en hebben een fietstour gedaan door Tamale. Net wat andere dingen dan de dag ervoor. Zo zijn we naar het stadion, de oude en nieuwe markt geweest en hebben we gezien waar het internetcafe zit. Wat toch wel een belangrijke plek hier zal worden, aangezien het internet niet echt op en top is hier. Aan het eind van de middag zijn we naar de compoud waar Sylvester (een van de begeleiders) woont. Eerst moesten we langs de chief om toestemming te vragen of we zijn compound binnen mochten komen. Na een presentje, een praatje en een groepsfoto mocht dit. Hier hebben we voor het eerst echt traditioneel eten gehad, fufu. De smaak was lekker, maar de substantie wat minder. Het is een soort deeg van Jam (lijkt op cassave) met daar een soep bij om het deeg in te soppen.
Het muziekale ritme van de Nederlanders is over het algemeen een stuk minder dan die van de Afrikanen. Maar vandaag hebben we laten zien dat ook Nederlanders een prima ritme voor muziek hebben. Dit hebben we kunnen doen tijdens de djembeles. In het begin even lastig maar naar een tijdje ging het al stukken beter. Zelfs zo goed dat de leraar zijn big smile niet meer van zijn gezicht af kreeg. Nu blijven oefenen zodat we dit thuis kunnen laten horen. Na de lunch zouden we gaan zwemmen. Zouden ja, want ze kwamen er vanochtend pas achter dat het zwembad dicht was. Helaas pindakaas!
De laatste introductiedag. Na het ontbijt zou ik gelijk vertrekken naar mijn gastgezin en werkplaats voor de komende twee maanden. Dit werd later en later en de reden was: regen. Als het regent doe je toch niets!? Begin van de middag was het dan echt zover. Alle tassen weer ingepakt, de meiden en jongen gedag gezegt en daar ging ik met de taxi. Fiets en tassen achterin. Na een halfuur rijden was ik er dan. Mama Anita stond me al op te wachten. Een lieve vrouw die samen met haar negen jarige zoon woont. Het huis waar ik nu woon is redelijk groot. Er is gelukkig een toilet die door kan spoelen, zolang ik de bak vul met water en kan ik me douchen met de bucket shower, maar dat vind ik totaal niet erg meer. Ik heb een eigen ruime slaapkamer met een kast waar mooi al mijn spulllen kunnen inliggen. Nadat mijn spullen gedropt waren zijn we door gereden naar het weeshuis. Hier schrok ik toch wel even van. Het is erg armoedig en hebben echt bijna niets! De kinderen zijn al wel super leuk. Ze hebben me gelijk meegenomen naar een meer een stukje verder op en hebben een hoop foto's gemaakt met mijn camera. Dat vinden ze stuk voor stuk fantastisch. In dit weeshuis wonen 15 kinderen tussen de één en vijftien jaar, met en zonder beperking. Ik ben nooit eerder in een weeshuis in Nederland geweest, maar toch heb ik al grote verschillen gezien. Zo zit er een jongen van 15 in een rolstoel, hij kan niet meer lopen. Maar deze rolstoel komt echt uit het jaar nul. De kinderen drinken water uit het meer en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook de school er tegen over hebben de kinderen mij laten zien. Je zou het bijna geen school kunnen noemen.. Er zijn, zover ik heb kunnen zien, drie lokalen waar een paar tafeltjes en stoelen in staan. In het kantoor staat een bureau en een kast waar een paar schoolboeken in staan en een pakje ronde vouwpapiertjes. Ze vroegen aan mij wat ze hier mee moesten, want dat wisten ze niet. De kinderen noemen mijn mother en houden de hele tijd mijn hand en/of arm vast. Ik hoop dat ik ze deze maanden een lach op hun gezicht kan geven. Zodat ze even aan iets anders denken, want de situatie veranderen kan ik niet.
Na mijn eerste nachtje bij het gezin werd ik al vroeg wakker. Het ritme van de dag is hier heel anders dan in Nederland. Zo slaap ik het liefst uit in Nederland en zal ik nooit wennen aan die vroege diensten op het werk. Hier ga ik vroeg slapen en wordt ik weer vroeg wakker. Dit komt onder andere doordat ik door het buitenleven 's avonds echt moe ben. Het is hier vroeg licht en weer vroeg donker, waardoor de Ghanezen hier zelf ook vroeg opstaan. Toen ik het ontbijt zag staat werd de misselijk, die ik al had, plots heviger. Een bord met 2 kleine stukjes brood, een vet ei en witte bonen in tomatensaus. Na een paar kleine hapjes werd me dit toch echt teveel en ben ik op bed gaan liggen. De laatste paar dagen merk ik dat mijn maagonsteking nog niet helemaal over is die ik de laatste weken in Nederland had. Ik ben opgehaald met de motor om een stukje door de stad te rijden en ik ben naar een andere vrijwilliger in de stad gebracht. Samen even bij een lounge tentje wat gedronken waar toevallig ook de andere vrijwilligers zaten. Hopelijk ben ik snel weer de oude!
Nu we in Tamale zijn merk ik heel erg dat wij blanke wel erg bijzonder zijn. Zo wil ieder kindje met ons meelopen en onze handen vasthouden, vinden ze het geweldig als je een foto van ze maakt, moet je het dubbele betalen in de taxi en op de markt en wordt er vaak naar ons gesist en geroepen. Het begint langzaamaan te wennen, maar dat afdingen vind ik soms nog wel lastig. Maar dit komt allemaal nog wel!
Bij mijn gastgezin heb ik erg slecht internetbereik, ik heb net genoeg bereik om te bellen/smsen en te whatsappen. De foto's moeten helaas nog even op zich wachten, maar ook dit komt hopelijk nog wel. Zelfs in het internetcafe duurde het een uur om 25 foto's op Dropbox te zetten. Maar wees gerust: ik heb al genoeg foto's gemaakt :).
Heel erg bedankt voor alle lieve reacties onder mijn verslagen. Het doet mij goed dat jullie mijn avontuur volgen. Ga zeker zo door!
Liefs xx, Ayla
Woensdag stond vooral in het teken van fietsen. We hebben allemaal een fiets gekregen en hebben een fietstour gedaan door Tamale. Net wat andere dingen dan de dag ervoor. Zo zijn we naar het stadion, de oude en nieuwe markt geweest en hebben we gezien waar het internetcafe zit. Wat toch wel een belangrijke plek hier zal worden, aangezien het internet niet echt op en top is hier. Aan het eind van de middag zijn we naar de compoud waar Sylvester (een van de begeleiders) woont. Eerst moesten we langs de chief om toestemming te vragen of we zijn compound binnen mochten komen. Na een presentje, een praatje en een groepsfoto mocht dit. Hier hebben we voor het eerst echt traditioneel eten gehad, fufu. De smaak was lekker, maar de substantie wat minder. Het is een soort deeg van Jam (lijkt op cassave) met daar een soep bij om het deeg in te soppen.
Het muziekale ritme van de Nederlanders is over het algemeen een stuk minder dan die van de Afrikanen. Maar vandaag hebben we laten zien dat ook Nederlanders een prima ritme voor muziek hebben. Dit hebben we kunnen doen tijdens de djembeles. In het begin even lastig maar naar een tijdje ging het al stukken beter. Zelfs zo goed dat de leraar zijn big smile niet meer van zijn gezicht af kreeg. Nu blijven oefenen zodat we dit thuis kunnen laten horen. Na de lunch zouden we gaan zwemmen. Zouden ja, want ze kwamen er vanochtend pas achter dat het zwembad dicht was. Helaas pindakaas!
De laatste introductiedag. Na het ontbijt zou ik gelijk vertrekken naar mijn gastgezin en werkplaats voor de komende twee maanden. Dit werd later en later en de reden was: regen. Als het regent doe je toch niets!? Begin van de middag was het dan echt zover. Alle tassen weer ingepakt, de meiden en jongen gedag gezegt en daar ging ik met de taxi. Fiets en tassen achterin. Na een halfuur rijden was ik er dan. Mama Anita stond me al op te wachten. Een lieve vrouw die samen met haar negen jarige zoon woont. Het huis waar ik nu woon is redelijk groot. Er is gelukkig een toilet die door kan spoelen, zolang ik de bak vul met water en kan ik me douchen met de bucket shower, maar dat vind ik totaal niet erg meer. Ik heb een eigen ruime slaapkamer met een kast waar mooi al mijn spulllen kunnen inliggen. Nadat mijn spullen gedropt waren zijn we door gereden naar het weeshuis. Hier schrok ik toch wel even van. Het is erg armoedig en hebben echt bijna niets! De kinderen zijn al wel super leuk. Ze hebben me gelijk meegenomen naar een meer een stukje verder op en hebben een hoop foto's gemaakt met mijn camera. Dat vinden ze stuk voor stuk fantastisch. In dit weeshuis wonen 15 kinderen tussen de één en vijftien jaar, met en zonder beperking. Ik ben nooit eerder in een weeshuis in Nederland geweest, maar toch heb ik al grote verschillen gezien. Zo zit er een jongen van 15 in een rolstoel, hij kan niet meer lopen. Maar deze rolstoel komt echt uit het jaar nul. De kinderen drinken water uit het meer en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook de school er tegen over hebben de kinderen mij laten zien. Je zou het bijna geen school kunnen noemen.. Er zijn, zover ik heb kunnen zien, drie lokalen waar een paar tafeltjes en stoelen in staan. In het kantoor staat een bureau en een kast waar een paar schoolboeken in staan en een pakje ronde vouwpapiertjes. Ze vroegen aan mij wat ze hier mee moesten, want dat wisten ze niet. De kinderen noemen mijn mother en houden de hele tijd mijn hand en/of arm vast. Ik hoop dat ik ze deze maanden een lach op hun gezicht kan geven. Zodat ze even aan iets anders denken, want de situatie veranderen kan ik niet.
Na mijn eerste nachtje bij het gezin werd ik al vroeg wakker. Het ritme van de dag is hier heel anders dan in Nederland. Zo slaap ik het liefst uit in Nederland en zal ik nooit wennen aan die vroege diensten op het werk. Hier ga ik vroeg slapen en wordt ik weer vroeg wakker. Dit komt onder andere doordat ik door het buitenleven 's avonds echt moe ben. Het is hier vroeg licht en weer vroeg donker, waardoor de Ghanezen hier zelf ook vroeg opstaan. Toen ik het ontbijt zag staat werd de misselijk, die ik al had, plots heviger. Een bord met 2 kleine stukjes brood, een vet ei en witte bonen in tomatensaus. Na een paar kleine hapjes werd me dit toch echt teveel en ben ik op bed gaan liggen. De laatste paar dagen merk ik dat mijn maagonsteking nog niet helemaal over is die ik de laatste weken in Nederland had. Ik ben opgehaald met de motor om een stukje door de stad te rijden en ik ben naar een andere vrijwilliger in de stad gebracht. Samen even bij een lounge tentje wat gedronken waar toevallig ook de andere vrijwilligers zaten. Hopelijk ben ik snel weer de oude!
Nu we in Tamale zijn merk ik heel erg dat wij blanke wel erg bijzonder zijn. Zo wil ieder kindje met ons meelopen en onze handen vasthouden, vinden ze het geweldig als je een foto van ze maakt, moet je het dubbele betalen in de taxi en op de markt en wordt er vaak naar ons gesist en geroepen. Het begint langzaamaan te wennen, maar dat afdingen vind ik soms nog wel lastig. Maar dit komt allemaal nog wel!
Bij mijn gastgezin heb ik erg slecht internetbereik, ik heb net genoeg bereik om te bellen/smsen en te whatsappen. De foto's moeten helaas nog even op zich wachten, maar ook dit komt hopelijk nog wel. Zelfs in het internetcafe duurde het een uur om 25 foto's op Dropbox te zetten. Maar wees gerust: ik heb al genoeg foto's gemaakt :).
Heel erg bedankt voor alle lieve reacties onder mijn verslagen. Het doet mij goed dat jullie mijn avontuur volgen. Ga zeker zo door!
Liefs xx, Ayla
-
14 September 2014 - 16:07
Janny Rotte:
Lieve ayla.
Diep, diep respect dat een meisje van jouw leeftijd dit doet!! En wat moet het dankbaar ...maar ook zo moeilijk zijn om deze kinderen mee te maken. Weet in ieder geval dat jij hun ...ook al is het dan maar voor even, vreugde kan schenken. Liefs Janny. Xxx
-
14 September 2014 - 17:10
Angela:
Hoi alya
Wat een mooi reis verslag heb je gemaakt dit moet zeker veel indrukken maken lijkt mij niet makkelijk, heel veel groetjes en hou je haaks angela
-
14 September 2014 - 17:46
Jolanda Van Gastel:
Hoi hoi
Erg leuk geschreven, en wat heb je al veel meegemaakt.
Veel beterschap met je maag, zodat je toch een beetje kan genieten van die heerlijke ontbijtjes.
Ik weet zeker dat jij die kindjes kan laten lachen,Ayla zet hem op.
Groetjes jolanda -
14 September 2014 - 18:57
Pap:
Dat zijn wel erg veel nieuwe indrukken die je nu dagelijks krijgt voorgeschoteld. Van zo'n klef eitje met bonen zou ik s'morgens ook niet vrolijk worden, maar hagelslag zal niet op tafel staan. Probeer toch iedere dag voldoende te eten. Ik hoop dat je maag snel weer stabiel is.
Nu de introductie voorbij is begint voor jou het echte werk. Succes meisje met de kindjes uit het weeshuis.
Pap. -
14 September 2014 - 19:20
Daisy:
Leuk te lezen wat je allemaal mee maakt!
Geniet van je Ghana tijd!
Liefs -
14 September 2014 - 19:55
Tieneke Graumans:
Hoi ayla, mooi om je ervaringen te lezen. Blijf vooral door gaan met schrijven. Veel plezier. Groetjes van ons -
14 September 2014 - 22:17
Koos En Marleen:
Hoi Ayla,
De kinderen zijn héél blij met jou! Maak er wat van! Hopelijk is je maag weer gauw gewoon. Beterschap!
Groeten Koos en Marleen. -
16 September 2014 - 02:21
Marion:
Hoi Ayla,
Geweldig om je verslag te lezen, heerlijk tussen al die kindjes, ze hebben je nodig!
Zorg er goed voor,
En denk aan je eigen gezondheid he`!
-
17 September 2014 - 00:27
Maureen Van Boeckholtz:
Hoi Ayla
Wat een avontuur nu al,Lief dat de kindjes steeds aan je hand willen lopen,schattig...
Vervelend dat je last van je maag hebt,hopelijk is dat snel over,heel veel plezier en
veel ik ben blij dat het je goed gaat....
Liefs Jan en Maureen xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
